Ιερός Ναός Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου & π.Αθανάσιος Κούτσιας

Πρό  των εορτών των Χριστουγέννων πέρυσι,ο αγαπητός μας π.Απόστολος,ο ιερέας του χωριού μας εξεδήμησεν εις Κύριον αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό πίσω του.

Όλοι,τότε φοβηθήκαμε πώς το χωριό μας θα έχει μόνο περιστασιακά κάποιον ιερέα λαμβανομένων υπ’όψιν και των συνθηκών οι οποίες επικρατούν στην μισθοδοσία και τους ασφυκτικούς περιορισμούς στην δυνατότητα πρόσληψης νέων ιερέων.

Εδώ ο παραλογισμός,για να μην πώ ο εμφανής διωγμός εναντίον της Εκκλησίας, βρίσκεται στο απώγειό του: ενώ η προηγούμενη κυβέρνηση,ευρισκόμενη μονίμως σε ιδεοληπτικό παροξυσμό “αριστεροσύνης”,προδήλως ψυχοπαθολογικού υποβάθρου,νομοθέτησε(και η σημερινή συνεχίζει) την διακοπή της μισθοδοσίας των κληρικών ως δημοσίων υπαλλήλων,εντούτοις,άφησε το καθεστώς πρόσληψής τους στην μνημονιακή υποχρέωση των Δημοσίων Υπαλλήλων δηλαδή 10 φεύγουν,ένας προσλαμβάνεται.

Αλλά και πάλι λογάριασαν χωρίς τον “Ξενοδόχο”. Αγνόησαν ότι η Εκκλησία δεν είναι ανθώπινο δημιούρημα αλλά Θεοΐδρυτος οργανισμός για τον οποίο ο ίδιος ο Σωτήρας Χριστός υπεσχέθη: “… πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς”.

Με την βοήθεια του Θεού και τις γεμάτες αγάπη και φροντίδα προσπάθειες του σεβασμιωτάτου ποιμενάρχου μας κου κου Χρυσοστόμου,δεν μείναμε χωρίς ιερέα καμία Κυριακή.

Τους τελευταίους μήνες πρίν τοποθετηθεί οριστικά εφημέριος στο χωριό μας ο πανάξιος π.Παΐσιος (πυροσβέστης το επάγγελαμα παρακαλώ κι αυτό σημαίνει πολλά για το πώς επέλεξε να “διαθέσει” τον εαυτό του τις ημέρες της υποτιθέμενης ανάπαυσής του από την εργασία του και από την πολύτεκνη οικογένειά του) λειτουργούσαν εναλλάξ οι δύο εφημέριοι της Φαρκαδόνας,κεντρικής κωμοπόλεως του ομωνύμου δήμου μας π.Αθανάσιος και π.Ιωάννης,

Απεδείχθησαν άριστοι ποιμένες και οι δύο,ιεροπρεπείς, διαπρύσιοι κύρηκες

του Ευαγγελίου, “κενωτικοί” προς το-έστω και προσωρινό- εκκλησίασμά τους μη φειδόμενοι κόπων και αποστάσεων κοντολογίς,υποδείγματα Ελλήνων Ιερέων.

Μας αγάπησαν και τους αγαπήσαμε πραγματικά,αναπτύξαμε πνευματικούς δεσμούς μαζί τους γι αυτό και δεν χάσαμε την επαφή όταν επέστρεψαν στην ενορία τους.

Προσωπικώς,δεν ξεχωρίζω κανέναν από τους δύο,είχα την ευλογία και την χαρά να τους διακονήσω μέσα στο ιερό,άρα“ ἑώρακα καὶ μεμαρτύρηκα”ότι μόνον ωφέλιμα εισέπραξα εξ αμφοτέρων.

Προσεύχομαι ιδιαιτέρως τις ημέρες αυτές για τον π.Ιωάννη ο οποίος αντιμετώπισε ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας όμως εδώ θα ήθελα τιμητικώς να αναφερθώ στο τεράστιο έργο το οποίο έχει να επιδείξει ο προϊστάμενος του Ι.Ναού,ο σεμνώς εικονιζόμενος π.Αθανάσιος Κούτσιας του οποίου το ιερό ράσο σπάνια θα το δεί κανείς να μην έχει το ανέμισμα της αεικινησίας.

Ξεκινώντας από το απεικονιζόμενο αρχιτεκτονικό “τζιβαερικό” το οποίο είναι προσωπικό του επίτευγμα εξ αρχής έως πέρατος.Αυτό το παρεδέχθη εντιμοτάτως και ο συνεφημέριός του όταν τους συνεχάρην αμφοτέρους λέγοντας “εγώ δεν έκανα απολύτως τίποτα,όλα τα έπραξε ο π.Αθανάσιος”

Το θρησκευτικό κτίσμα του 1903,πρίν λίγα χρόνια ήταν σε κακό χάλι εξωτερικά με επιχρίσματα να καλύπτουν την ωραιότητα της πέτρινης υφής και εσωτερικά με μυριάδες προβλημάτων να θέτουν σε κίνδυνο το εκκλησίασμα αλλά και τα κειμήλια του ναού.

Αυτός το οραματίστηκε,αυτός με θαυματουργικό τρόπο,βρήκε τα κεφάλαια εκ του μηδενός και αυτός με απεριόριστη προσωπική εργασία διότι είναι και “επαγγελματίας” τεχνίτης καταπιανόμενος και καταφέρνοντας τα πάντα,το έφερε εις πέρας πρό διετίας παραδίδοντάς το στις επόμενες γενεές εδραίο τε και κεκοσμημένον εις δόξαν του Τριαδικού Θεού και των προστατών της ενορίας Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

Με τις ίδιες μηδενικές δυνατότητες και προϋποθέσεις ξεκίνησε και στέριωσε ένα αξιοζήλευτο για επαρχία κοινωνικό παντοπωλείο αναλαμβάνοντας μεριμνικές ευθύνες οι οποίες δεν αναλογούν στην Εκκλησία αλλά στο κράτος παρέχοντας κουφισμόν σε χειμαζομένους,πενομένους και ποικιλοτρόπως εμπεριστάτους αδελφούς μας.

Ξέρω ότι θα σκοντάψω στην σεμνότητα και την γνήσια ταπείνωσή του αλλά η αλήθεια είναι ο ίδιος ο Χριστός “Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια”

Ήταν προσωπική ανάγκη να καταθέσω ευχαριστιακώς και αγαπητικώς τα γραφέντα και να ζητήσω ταπεινά την ευχή τους ως Έλλήνων κληρικών οι οποίοι,μέσα από αφανείς για τους πολλούς προσωπικούς Γολγοθάδες συνεχίζουν αγόγγυστα την Σταυρική παράδοση και πορεία του τιμημένου ράσου έχοντας βαθιά μέσα τους ριζωμένη την βεβαιότητα της Αναστάσεως!

Πατέρες,εύχεσθε υπέρ ημών!