Τα
άγια Μετέωρα,ως ενιαίο σύνολο μοναδικής φυσικής ομορφιάς και τόπου λατρείας του
Θεού απετέλεσαν για μένα ένα από τα κεφάλαια της “φωτογραφικής μου μυθολογίας”.
H γειτνίαση
με την ιερά σύναξη των βράχων μετά την μετοίκηση στα Τρίκαλα ήταν και η αφορμή
για συχνές επισκέψεις στον χώρο.
Όμως
εκείνο το ομιχλώδες Σαββατιάτικο πρωινό του Φεβρουαρίου μου έχει χαραχτεί
ανεξίτηλα στο νού μου ως μοναδικό βίωμα.
Η
καλύτερη φωτογράφιση που είχα κάνει μέχρι τότε ήταν αυτή στην οποία η
φωτογραφία έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο έχοντας παραχωρήσει την πρωτοκαθεδρία του
ενδιαφέροντος στην εμπειρία της στιγμής.
Για
πρώτη φορά το αχαλίνωτο άτι της φαντασίας έμοιαζε να σύρεται αργά ,μπροστά στην
τρέχουσα πραγματικότητα .Για μια φορά οι αισθήσεις έδειχναν ικανές να κορέσουν
τις απύθμενες ορέξεις των επιθυμιών.
Σχηματικά
μιλώντας,ο μοναχός προσπαθεί με την προσευχή του να κατεβάσει τον ουρανό στη
γή.Φαίνεται ότι εκείνη την ημέρα κάποιος το είχε κατορθώσει.
Με
κρατημένη την ανάσα παρακολουθούσα την μυσταγωγία της φύσης όπου ο ίδιος ο Θεός
έμοιαζε να θυμιάζει την αγιοσύνη των
επιγείων αγγέλων Του οι οποίοι επέλεξαν
αυτόν τον τόπο για να Τον δοξάσουν και να Τον υμνήσουν σε όλη τους τη ζωή.
Ευχαριστώ
τον Θεό ο οποίος με αξίωσε να ζήσω μιά από εκείνες τις στιγμές που παίρνει κανείς περισσότερα και από όσα
ζητάει,μια στιγμή πρόγευσης Παραδείσου.
Saint Meteora, as a single whole of unique natural beauty and a place of worship of God, was for me one of the chapters of "my photographic mythology".The proximity to the sacred gathering of the rocks after the relocation to Trikala was the reason for frequent visits to the area.But that foggy Saturday morning in February has been indelibly etched in my mind as a unique experience.The best photography I had done so far was the one in which photography played a minor role having given the primacy of interest to the experience of the moment.For the first time the unbridled ati of the imagination seemed to slide slowly, in front of the current reality. For once the senses seemed capable of satisfying the abysmal appetites of desires.Schematically speaking, the monk tries to lower the sky to earth with his prayer. It seems that someone had succeeded that day.With bated breath I watched the mystagogy of nature where God himself seemed to recall the holiness of His earthly angels who chose this place to glorify Him and praise Him throughout their lives.I thank God who required me to live one of those moments when one gets more and from what one asks, a moment of Paradise foretaste.
